Ég er mjög hrifin af japönsku öpunum þremur, Mizaru, Kikazaru og Iwazaru. Þeir eru kallaðir "The Three Wise Monkeys" og saman standa þeir fyrir reglu sem kallast;
"see no evil, hear no evil, speak no evil".
Mizaru stendur fyrir það fyrsta, Kikazaru fyrir það annað og Iwazaru það síðasta. Stundum er talað um fjórða apann Shizaru og sagt að hann eigi að standa fyrir "do no evil".
En í upphaflegu reglunni eru aparnir bara þrír.
Mér finnst þetta gríðarlega góð meginregla að fara eftir. Það er löngu vitað að mannskepnan er mikið fyrir að slúðra um annað fólk. Stundum er slúðrið satt og stundum ekki. Í flestum tilfellum breytist slúðrið með hverjum sem segir það og verður að einhverju stærra og meira.
Ég bý í mjög litlu Íslendinga samfélagi hér í Svíþjóð. Það vill oft verða þannig að í litlum samfélögum, litlum bæjum eða litlum hópum verði til ákveðin slúðurmenning. Sem mér finnst fyrir mína parta mjög sorglegt.
Fyrir nokkrum vikum heyrði ég slúður um sjálfa mig og vini mína hér í Stokkhólmi sem átti ekki við nein rök að styðjast. Hér með leiðrétti ég það slúður og bið ykkur sem eruð að dreifa því að vinsamlegast hætta.
En þetta innlegg snýst ekki um það.
Það snýst um gróusögur yfir höfuð.
Ég er þannig manneskja að mér finnst afskaplega leiðinlegt þegar fólk er að tala um mig eða annað fólk á neikvæðan og rangan hátt. Auðvitað hafa allir sínar skoðanir á hlutum og fólki og það finnst mér bara hið besta mál. Það þurfa ekki allir að vera sammála. Það sem skiptir svo auðvitað mestu máli er að þeir sem þekkja viðkomandi vita hvað er satt og ekki satt. Hinir eiga ekki að skipta máli en fyrir svo marga gera þeir það nú samt.
Mér finnst mjög leiðinlegt og ljótt þegar fólk er að dreifa sögum sem það hefur ekki hugmynd um hvort séu sannar eða ekki. Allt of margir tala um hluti sem þeir hafa ekki vit á og hugsa ekki hvernig áhrif það gæti haft á annað fólk í kringum það.
Allir hafa lent í því að vera partur af slúðri. Bæði sem efnið sjálft og sem þátttakandi í að dreifa því, þar með talið undirrituð.
Upp á síðkastið hafa verið óhugnalega margar fréttir af einelti og slúðri sem hefur endað með sorglegum afleiðingum. Við teljum okkur vera vitsmunalegar verur og klárari en hin dýrin á flestum sviðum en samt virðast allt of margir nærast á því að tala illa um náungann og dreifa gróusögum. Hin dýrin særa önnur dýr af þeirri ástæðu að komast af, lifa lengur. Í frumskóginu gildir "survival of the fittest". Við virðumst hins vegar vera eina dýrategundin sem er illkvittin við aðra af eigin sjálfelsku einni. Ef við erum svona miklar vitsmunaverur sé ég ekki að baktal og sögusagnir hjálpi okkur að komast af á neinn hátt.
Ættum við þá ekki frekar að reyna að muna orðin;
"aðgát skal höfð í nærveru sálar"?
Ættum við ekki frekar að reyna að upphefja annað fólk og sjá það góða í náunganum? Hjálpa öðrum og sýna væntumþykju?
Að þessu sögðu finnst mér að allir ættu að taka sér apana þrjá til fyrirmyndar. Er ekki meistaramánuður? Þetta fyndist mér vera markmið sem allir ættu að setja sér til frambúðar.
Ást og væntumþykja til ykkar allra.
brynja-g